Sprzedajesz te produkty? Pamiętaj o specjalnych obowiązkach prawnych w regulaminie sklepu internetowego i nie tylko

leki

– Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 26 marca 2015 r. w sprawie wysyłkowej sprzedaży produktów leczniczych (Dz.U. 2015 poz. 481) – dalej: rozporządzenie MZ

• Sprzedaż wysyłkowa jedynie produktów leczniczych wydawanych bez przepisu lekarza (z wyjątkiem tych których wydawanie ograniczone jest wiekiem pacjenta). A więc leki „na receptę” nie mogą być sprzedawane w sklepie internetowym.
• Wymogi jakie powinna spełniać apteka prowadząca sprzedaż wysyłkową – § 5 rozporządzenia MZ, tj. miejsce wydzielone z izby ekspedycyjnej, pomieszczenia magazynowego lub komory przyjęć przeznaczone do przygotowania produktu leczniczego do wysyłki. Nadto wydzielone muszą być miejsce wyposażone w stół do przygotowywania przesyłek, szafę lub regał do przechowywania zewnętrznych materiałów opakowaniowych oraz podest lub regał do składowania przygotowanych przesyłek. 
• Wymogi jakie powinny znaleźć się na stronie internetowej apteki – § 6 rozporządzenia MZ; m.in. dane kontaktowe właściwego wojewódzkiego inspektoratu farmaceutycznego, wspólne logo zawierające hiperłącze do rekordu w wykazie aptek ogólnodostępnych i punktów aptecznych prowadzących wysyłkową sprzedaż produktów leczniczych wydawanych bez przepisu lekarza, odesłanie do informacji z ustawy, odnośnik do posiadanego zezwolenia na prowadzenie placówki w PDF. Pełne brzmienie przepisu:

§ 6. 1. Na stronie internetowej, na której produkty lecznicze są oferowane do wysyłkowej sprzedaży, zamieszcza się: 1) dane kontaktowe właściwego wojewódzkiego inspektoratu farmaceutycznego, w tym co najmniej: a) nazwę urzędu, b) adres siedziby, c) adres poczty elektronicznej, d) numer telefonu lub faksu; Dziennik Ustaw – 3 – Poz. 481 2) wyraźnie widoczne wspólne logo, o którym mowa w art. 85c ust. 3 dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz. Urz. UE L 311 z 28.11.2001, str. 67; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 27, str. 69), zawierające hiperłącze do rekordu w wykazie, o którym mowa w art. 115 ust. 2 pkt 5 ustawy, odnoszącego się do placówki prowadzącej tę stronę internetową; 3) odesłanie do informacji, o których mowa w art. 115 ust. 2 pkt 1–3 ustawy; 4) odesłanie do Krajowego Rejestru Zezwoleń Na Prowadzenie Aptek Ogólnodostępnych, Punktów Aptecznych oraz Rejestru Udzielonych Zgód na Prowadzenie Aptek Szpitalnych i Zakładowych, o którym mowa w art. 107 ust. 5 ustawy. 2. Na głównej stronie internetowej, na której produkty lecznicze są oferowane do wysyłkowej sprzedaży, zamieszcza się odnośnik do posiadanego zezwolenia na prowadzenie placówki, w formacie PDF.

• Należy również wyznaczyć farmaceutę, który posiada prawo wykonywania zawodu farmaceuty lub technika farmaceutycznego posiadającego dwuletnią praktykę w aptece w pełnym wymiarze czasu, odpowiedzialnego za prawidłową realizację sprzedaży wysyłkowej produktu leczniczego. 
• podmiot prowadzący placówkę zajmującą się wysyłkową sprzedażą produktów leczniczych musi zapewnić pacjentom możliwość kontaktu telefonicznego w godzinach pracy placówki oraz przez dwie godziny po ustalonych godzinach dostaw w zakresie dotyczącym jakości i bezpieczeństwa stosowania produktu leczniczego będącego przedmiotem sprzedaży wysyłkowej
• do sprzedaży wysyłkowej produktów leczniczych nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. poz. 827 z późn zm.); możliwość zwrotu produktu leczniczego wyłącznie w przypadkach, o których mowa w art. 96 ust. 8 ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne, tj. możliwość zwrotu produktu leczniczego lub wyrobu medycznego zwracanego aptece z powodu wady jakościowej, niewłaściwego ich wydania lub sfałszowania produktu leczniczego.
• Dopuszczalna sprzedaż leków przez internet, ale w ramach sklepu, a nie Allegro. Wyrok NSA na podstawie Art. 68 ust 3 w zw. Z art. 2 ust. 37aa Prawa farmaceutycznego, oraz § 2 w/w rozporządzenia MZ. Jednym z wymogów realizacji wysyłkowej sprzedaży produktów leczniczych jest złożenie zamówienia za pomocą formularza umieszczonego na stronie internetowej placówki. Prowadzenie sprzedaży powinno być więc na stronie internetowej sprzedającego, a nie pośrednika jakim jest Allegro (sprzedaż przez pośrednika nie jest dopuszczalna dla leków). – Wyrok kontrowersyjny

https://www.regulaminowo.pl/regulamin-apteki-internetowej/ 

suplementy diety 

– rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady UE nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności – dalej: rozporządzenie 1169/2011

– rozporządzenie ministra zdrowia ws. składu oraz oznakowania suplementów diety z dnia 9 października 2007 r. (Dz.U. 2007 Nr 196, poz. 1425 t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1951 ze zm.). – dalej: rozporządzenie OSD

• wprowadzenie do obrotu – podmiot działający na rynku spożywczym, który wprowadza lub ma zamiar wprowadzić po raz pierwszy do obrotu między innymi suplementy diety – jest obowiązany powiadomić o tym Głównego Inspektora Sanitarnego. W powiadomieniu tym, jesteśmy zobowiązani do podania następujących danych: 

1. Nazwa produktu oraz jego producenta;
2. Postać produktu, w jakiej jest on wprowadzany do obrotu;
3. Wzór oznakowania w języku polskim;
4. Kwalifikację/rodzaj środka spożywczego przyjętą przez podmiot działający na rynku spożywczym;
5. Skład jakościowy obejmujący dane dotyczące składników zawartych w produkcie, w tym substancji czynnych;
6. Skład ilościowy składników;
7. Imię i nazwisko albo nazwa, adres oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP) podmiotu powiadamiającego o pierwszym wprowadzeniu do obrotu.

Powiadomienia tego dokonuje się w formie dokumentu elektronicznego powstałego przez wprowadzenie danych do elektronicznego formularza powiadomienia. Po otrzymaniu powiadomienia Główny Inspektor Sanitarny może przeprowadzić postępowanie mające na celu wyjaśnienie, czy produkt objęty powiadomieniem, ze względu na jego skład, właściwości poszczególnych składników oraz przeznaczenie, jest środkiem spożywczym zgodnie z zaproponowaną przez podmiot działający na rynku spożywczym kwalifikacją oraz czy spełnia wymagania dla danego rodzaju środka spożywczego.

• suplement to żywność a nie lek – niżej omówiona będzie żywność
• definicja ustawowa: art. 3 ust. 3 pkt. 39 BŻŻ: „suplement diety – środek spożywczy, którego celem jest uzupełnienie normalnej diety, będący skoncentrowanym źródłem witamin lub składników mineralnych lub innych substancji wykazujących efekt odżywczy lub inny fizjologiczny, pojedynczych lub złożonych, wprowadzany do obrotu w formie umożliwiającej dawkowanie, w postaci: kapsułek, tabletek, drażetek i w innych podobnych postaciach, saszetek z proszkiem, ampułek z płynem, butelek z kroplomierzem i w innych podobnych postaciach płynów i proszków przeznaczonych do spożywania w małych, odmierzonych ilościach jednostkowych, z wyłączeniem produktów posiadających właściwości produktu leczniczego w rozumieniu przepisów prawa farmaceutycznego”
• zestawienie suplementów diety z lekami może być uznane za nieuczciwą praktykę rynkową, która może naruszać interes konsumenta poprzez sugerowanie, że suplementy diety mogą być produktem leczniczym.  Konsument dokonując zakupu produktu musi bowiem dokładnie wiedzieć czym jest dany produkt.

Dodatkowo takie oznaczenie produktu może być uznane za naruszające art. 46 ust. 1 w związku z art. 46 ust. 2 ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia, który stanowi o tym, że prezentacja i reklama środka spożywczego nie może przypisywać środkowi spożywczemu właściwości zapobiegania chorobom lub ich leczenia albo odwoływać się do takich właściwości

• Oznakowanie, prezentacja i reklama suplementów diety nie mogą zawierać informacji stwierdzających lub sugerujących, że zbilansowana i zróżnicowana dieta nie może dostarczyć wystarczających dla organizmu ilości składników odżywczych. – art 27 BŻŻ
• konsument jeszcze przed dokonaniem zakupu ma mieć możliwość zapoznanie się z następującymi informacjami:

1. Nazwa żywności;
2. Wykaz składników (w tym wskazanie składników i substancji, które mogą powodować alergie i reakcje nietolerancji);
3. Ilość określonych składników;
4. Ilość netto żywności;
5. Specjalne warunki przechowywania lub użycia;
6. Nazwa i adres podmiotu odpowiedzialnego za produkt;
7. Zawartość alkoholu, jeśli środek spożywczy zawiera więcej jak 1,2 % alkoholu objętościowo;
8. W określonych przypadkach (wskazanych w art. 26 wyżej wskazanego rozporządzenia np. w przypadku gdy zaniechanie ich wskazania mogłoby wprowadzać w błąd konsumenta co do rzeczywistego kraju lub miejsca pochodzenia środka spożywczego, w szczególności gdyby informacje towarzyszące środkowi spożywczemu lub etykieta jako całość mogły sugerować, że dany środek spożywczy pochodzi z innego kraju lub miejsca) także kraj i miejsce pochodzenia produktu.

Zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej samo umieszczenie linku do szczegółowego opisu produktu np. na stronie jego producenta nie będzie spełnieniem przez sprzedawcę w/w obowiązków informacyjnych w zakresie informacji o produktach spożywczych i suplementach diety. Informacje te muszą być zatem zawsze podane przez sprzedawcę bezpośrednio na jego stronie, w opisie produktu.

informacje te konsument musi mieć także dostępne w momencie dostawy. Większość z nich znajduje się zazwyczaj bezpośrednio na etykiecie lub opakowaniu produktu. Jeśli jednak producent nie zamieścił wymaganych informacji, obowiązkiem sprzedawcy jest podanie tych informacji, np. w dodatkowych ulotkach lub folderach informacyjnych dołączanych do produktu

• Do znakowania suplementów diety stosuje się przepisy rozporządzenia 1169/2011 z uwzględnieniem przepisów rozporządzenia OSD. § 5 rozporządzenia OSD wskazuje na elementy, które powinny zostać wskazane na opakowaniu:

1. określenie „suplement diety”;
2. nazwy kategorii substancji odżywczych lub substancji charakteryzujących produkt lub wskazanie charakteru tych substancji;
3. porcję produktu zalecaną do spożycia w ciągu dnia;
4. ostrzeżenie dotyczące nieprzekraczania zalecanej porcji do spożycia w ciągu dnia;
5. stwierdzenie, że suplementy diety nie mogą być stosowane jako substytut (zamiennik) zróżnicowanej diety;
6. stwierdzenie, że suplementy diety powinny być przechowywane w sposób niedostępny dla małych dzieci.

• sprzedając suplementy diety należy też spełniać wymagania higieniczne, monitorować ich termin przydatności czy też przechowywać je zgodnie z zaleceniami

wyroby medyczne 

– rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 17 lutego 2016 r. w sprawie wymagań zasadniczych oraz procedur oceny zgodności wyrobów medycznych (Dz.U. 2016.211)

• wyroby medyczne przed wprowadzeniem na rynek muszą przejść procedurę oceny zgodności. Potwierdza ona, czy dany wyrób spełnia wszystkie wymagania zasadnicze, które się do niego odnoszą. Procedurę przeprowadza się w zależności od klasy wyrobu medycznego, która wskazuje ryzyko jego użycia.
• Dla wyrobów medycznych I klasy ryzyka (niesterylnych i bez funkcji pomiarowej) – wytwórca samodzielnie przeprowadza ocenę zgodności, wystawia deklarację zgodności i oznakowuje swój wyrób znakiem CE.
• Dla wyrobów o wyższych klasach ryzyka – w procedurze oceny zgodności musi uczestniczyć jednostka notyfikowana. W tym celu wytwórca może się zwrócić do dowolnej jednostki.
• Wyroby medyczne, które trafią na polski rynek, muszą mieć oznakowania i instrukcje używania w języku polskim lub muszą być one wyrażone za pomocą zharmonizowanych symboli lub rozpoznawalnych kodów. Wyroby dostarczane świadczeniodawcom, za ich pisemną zgodą, mogą mieć oznakowania lub instrukcje używania w języku angielskim (nie dotyczy to informacji przeznaczonych dla pacjenta).
• Przed pierwszym wprowadzeniem do obrotu w UE poprzez rynek polski wyrób medyczny musi zostać zgłoszony do prezesa Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych – w terminie 14 dni.

Prezes URPL może zezwolić na wprowadzenie do obrotu lub do używania (na wniosek świadczeniodawcy, konsultanta w dziedzinie medycyny, prezesa Agencji Oceny Technologii Medycznych lub prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia) wyrobu medycznego, dla którego nie została wykonana procedura oceny zgodności, w następujących przypadkach:

1. jeśli jest on niezbędny do celów profilaktycznych, diagnostycznych lub terapeutycznych,
2. jeśli jego użycie jest uzasadnione koniecznością ratowania życia lub zdrowia pacjenta lub ochrony zdrowia publicznego.

• definicja ustawowa, art. 2 ust. 1 pkt. 38 WM „wyrób medyczny – narzędzie, przyrząd, urządzenie, oprogramowanie, materiał lub inny artykuł, stosowany samodzielnie lub w połączeniu, w tym z oprogramowaniem przeznaczonym przez jego wytwórcę do używania specjalnie w celach diagnostycznych lub terapeutycznych i niezbędnym do jego właściwego stosowania, przeznaczony przez wytwórcę do stosowania u ludzi w celu:

a)        diagnozowania, zapobiegania, monitorowania, leczenia lub łagodzenia przebiegu choroby,

b)       diagnozowania, monitorowania, leczenia, łagodzenia lub kompensowania skutków urazu lub upośledzenia,

c)        badania, zastępowania lub modyfikowania budowy anatomicznej lub procesu fizjologicznego,

d)       regulacji poczęć

– który nie osiąga zasadniczego zamierzonego działania w ciele lub na ciele ludzkim środkami farmakologicznymi, immunologicznymi lub metabolicznymi, lecz którego działanie może być wspomagane takimi środkami;” – przepisy dotyczące wyrobów medycznych stosuje się również do wyposażenia wyrobu medycznego

• przepisów WM nie stosuje się do produktów leczniczych z PF! (definicja: „produktem leczniczym – jest substancja lub mieszanina substancji, przedstawiana jako posiadająca właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt lub podawana w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia lub modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu poprzez działanie farmakologiczne, immunologiczne lub metaboliczne”)
• obowiązki dystrybutorów (a więc również sprzedawców): 

• • a) nie dostarczać i udostępniać wyrobów, o których wiedzą lub o których, zgodnie z posiadanymi informacjami i doświadczeniem zawodowym, powinni wiedzieć, że nie spełniają one wymagań określonych w ustawie,
  • b) sprawdzić czy wprowadzane/udostępniane wyroby są właściwie oznakowane i mają odpowiednie instrukcje używania,
  • c) współpraca z wytwórcą, autoryzowanym przedstawicielem bądź podmiotem upoważnionym w zakresie eliminowania zagrożeń,
  • d) zapewnić aby w czasie gdy ponoszą odpowiedzialność za wyrób, warunki jego przechowywania, składowania i transportowania nie wpływały ujemnie na jego zgodność z wymaganiami określonymi w ustawie.

– j.w. możliwość zwrotu produktu leczniczego lub wyrobu medycznego wyłącznie w przypadkach, o których mowa w art. 96 ust. 8 ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne, tj. możliwość zwrotu produktu leczniczego lub wyrobu medycznego zwracanego aptece z powodu wady jakościowej, niewłaściwego ich wydania lub sfałszowania produktu leczniczego.

węgiel 

– rozporządzenie ministra finansów, funduszy i polityki regionalnej z dnia 26 stycznia 2021 r. w sprawie warunków stosowania niektórych zwolnień od podatku akcyzowego (Dz.U.2021.205) – dalej: rozporządzenie ZPA

• a) Węgiel; brykiety, brykietki i podobne paliwa stałe wytwarzane z węgla – jeżeli są przeznaczone do celów opałowych,
• b) Węgiel brunatny (lignit), nawet aglomerowany, z wyłączeniem gagatu – jeżeli jest przeznaczony do celów opałowych,
• c) Koks i półkoks, z węgla, węgla brunatnego (lignitu) lub torfu, nawet aglomerowany; węgiel retortowy – jeżeli są przeznaczone do celów opałowych

– sprzedaż wyrobów węglowych podlega opodatkowaniu akcyzą zgodnie z art. 9a PA. W przypadku sprzedaży wyrobów węglowych sprzedawca jest obowiązany ustalić, czy sprzedaje te wyroby pośredniczącemu podmiotowi węglowemu czy finalnemu nabywcy węglowemu.

– szczegółowe kwestie związane z opodatkowaniem akcyzą określa ustawa PA.

• – podmiot prowadzący działalność gospodarczą zamierzający wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu akcyzą powinien dokonać zgłoszenia rejestracyjnego, za wyjątkiem podmiotów wskazanych w art. 16 ust. 7a PA. Zgłoszenie rejestracyjne jest dokonywane do właściwego dyrektora izby administracji skarbowej przez Platformę Usług Elektronicznych Skarbowo-Celnych, „PUESC”.
• – zwolnienia od akcyzy reguluje dział II rozdział 6 PA. Jeżeli chodzi o wyroby węglowe, szczególne znaczenie ma art. 31a PA. Zgodnie z nim, zwolnieniu podlegają między innymi następujące podmioty: gospodarstwa domowe, organy administracji publicznej, jednostki Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, podmioty systemu oświaty, żłobki i kluby dziecięce, podmioty lecznicze, jednostki organizacyjne pomocy społecznej, organizacje pożytku publicznego. (wszystkie podmioty podlegające zwolnieniu wskazane są w art. 31a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym).  Warunki zwolnienia z obowiązku zapłaty podatku akcyzowego mogą się różnić w zależności od tego, czy mamy do czynienia ze sprzedażą na terytorium kraju, nabyciem wewnątrzwspólnotowym czy importem. Przykładowo, w przypadku sprzedaży wyrobów węglowych na terytorium kraju przez pośredniczący podmiot węglowy, warunkiem zwolnienia jest uzyskanie od finalnego nabywcy węglowego oświadczenia, że odebrane przez niego wyroby węglowe są przeznaczone do celów uprawniających do zwolnienia od akcyzy, oraz wystawienie faktury dokumentującej tę sprzedaż. W przypadku sklepów internetowych zasadniczo należy wymagać by osoby fizyczne, dokonujące zakupu do swoich gospodarstw domowych podały podczas procesu składania zamówienia numeru PESEL oraz numeru dowodu osobistego lub innego dokumentu potwierdzającego tożsamość (np. paszportu), który jest następnie umieszczany na dokumencie zakupowym. Podmioty wymienione w art. 31a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym, aby mogły skorzystać ze zwolnienia potwierdzają fakt zakupu wyrobów węglowych na właściwym dokumencie dostawy.
• – Skorzystanie ze zwolnienia bez spełnienia powyższych obowiązków związanych ze złożeniem oświadczenia jest możliwe w przypadku jednorazowego zakupu w ilości nieprzekraczającej 200 kg, na podstawie § 3 rozporządzenia ZPA: „W przypadku:

1)        sprzedaży na terytorium kraju przez pośredniczący podmiot węglowy finalnemu nabywcy węglowemu korzystającemu ze zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 1 ustawy,

2)        nabycia wewnątrzwspólnotowego przez finalnego nabywcę węglowego korzystającego ze zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 1 ustawy,

3)        importu przez finalnego nabywcę węglowego korzystającego ze zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 1 ustawy

– wyrobów węglowych w ilości nieprzekraczającej 200 kg jednorazowo, dla zastosowania zwolnienia od akcyzy nie muszą być spełnione warunki, o których mowa w art. 31a ust. 3 ustawy.” 

w związku z pandemią miał jeszcze znaczenie § 6 rozporządzenia ZPA zwiększający ten limit do 2000 kg.

paliwa 

– ustawa z dnia 25 sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw (Dz.U.2006.169.1200 z późn zm.) – dalej: MKJP

• – Paliwa transportowane, magazynowane, wprowadzane do obrotu oraz gromadzone w stacjach zakładowych powinny spełniać wymagania jakościowe, określone dla danego paliwa ze względu na ochronę środowiska, wpływ na zdrowie ludzi oraz prawidłową pracę silników. Dozwolone jest wytwarzanie paliw niespełniających wymagań jakościowych, określonych dla danego paliwa, pod warunkiem, że paliwa te przeznaczone są na eksport lub dostawę wewnątrzwspólnotową oraz spełniają wymagania jakościowe obowiązujące w państwie, do którego są eksportowane lub dostarczane wewnątrzwspólnotowo. Ustawa przewiduje szereg zakazów związanych z paliwami niespełniającymi wymogów jakościowych.
• – Wymagania jakościowe różnią się w zależności od rodzaju paliwa – kwestie te regulują przepisy MKJP i rozporządzenia wydane na ich podstawie.
• – Dystrybutory używane na stacjach paliwowych do paliw ciekłych (i stacjach zakładowych) zawierających dodatki metaliczne należy oznakować, umieszczając na nich widoczną i czytelną informację o następującej treści: „Zawiera dodatki metaliczne”– art. 9c MKJP.
• – art. 9ca MKJP: Przedsiębiorcy są obowiązani również do oznakowania pistoletów wydawczych i dystrybutorów w sposób określający rodzaj wydawanego paliwa ciekłego. Informacja o rodzaju paliwa ciekłego wykorzystywanego do napędu pojazdu samochodowego jest umieszczana:

1. w instrukcji obsługi tego pojazdu – przez producenta pojazdu samochodowego;
2. na odpowiednim korku lub klapce wlewu paliwa ciekłego lub w pobliżu tego korka lub tej klapki – przez producenta pojazdu samochodowego;
3. na terenie placówki handlowej prowadzącej sprzedaż pojazdów silnikowych – przez przedsiębiorcę wykonującego działalność gospodarczą w tym zakresie.

Informacje te umieszcza się w widocznym i dostępnym miejscu (poza instrukcją).

• – szczegółowe kwestie związane z opodatkowaniem akcyzą określa ustawa PA.
• – zwolnienie od akcyzy paliw silnikowych – art. 33, 35 PA. Zwalnia się od akcyzy nabycie wewnątrzwspólnotowe paliw silnikowych przeznaczonych do użycia podczas transportu i przywożonych w standardowych zbiornikach:

1. użytkowych pojazdów silnikowych;
2. zamontowanych w pojemnikach specjalnego przeznaczenia;
3. statków powietrznych lub jednostek pływających.

Zwolnienie powyższe ma zastosowanie, pod warunkiem że paliwa silnikowe:

1. są wykorzystywane wyłącznie przez środek transportu, w którym zostały przywiezione;
2. nie zostaną usunięte z tego środka transportu ani nie będą magazynowane, chyba że jest to konieczne w przypadku jego naprawy;
3. nie zostaną odpłatnie lub nieodpłatnie odstąpione przez osobę korzystającą ze zwolnienia.

Zwalnia się od akcyzy import:

1)        paliw silnikowych przewożonych w standardowych zbiornikach:

• a)        pojazdów silnikowych, w ilości nieprzekraczającej 600 litrów na pojazd,
• b)       pojemników specjalnego przeznaczenia, w ilości nieprzekraczającej 200 litrów na pojemnik,
• c)        statków powietrznych lub jednostek pływających;

2)        paliw silnikowych znajdujących się w kanistrach przewożonych przez pojazdy silnikowe i w ilości nieprzekraczającej 10 litrów na pojazd zgodnie z warunkami określonymi w przepisach dotyczących przechowywania i transportu paliw;

3)        smarów znajdujących się w środkach transportu, o których mowa w pkt 1, niezbędnych do ich eksploatacji.

środki ochrony roślin 

– Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylające dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG (Dz. U. UE. L. z 2009 r. Nr 309, str. 1 z późn. zm.). – dalej: rozporządzenie 1107/2009

– Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 12 lipca 2013 r. w sprawie opłat za czynności w zakresie zatwierdzania substancji czynnych, sejfnerów i synergetyków oraz czynności w zakresie zezwoleń na wprowadzanie środków ochrony roślin do obrotu, pozwoleń na handel równoległy oraz pozwoleń na prowadzenie badań. – dalej: rozporządzenie MRiRW

• obrót środkami ochrony roślin należy zgłosić do rejestru przedsiębiorców wykonujących działalność w zakresie wprowadzania środków ochrony roślin do obrotu lub konfekcjonowania tych środków
• definicja z rozporządzenia 1107/2009, do której odsyła ustawa: „Niniejsze rozporządzenie stosuje się do środków w postaci, w jakiej są one dostarczane użytkownikowi, składających się z substancji czynnych, sejfnerów lub synergetyków lub zawierających te składniki, i przeznaczonych do jednego z następujących zastosowań:
  • a) ochrona roślin lub produktów roślinnych przed wszelkimi organizmami szkodliwymi lub zapobieganie działaniu takich organizmów, chyba że głównym przeznaczeniem takich produktów jest utrzymanie higieny, a nie ochrona roślin lub produktów roślinnych;
  • b) 18  wpływanie na procesy życiowe roślin, na przykład poprzez substancje działające jako regulatory wzrostu, inne niż składnik odżywczy lub biostymulator;
  • c) zabezpieczanie produktów roślinnych w zakresie, w jakim takie substancje lub środki nie podlegają szczególnym przepisom wspólnotowym dotyczącym środków konserwujących;
  • d) niszczenie niepożądanych roślin lub części roślin z wyjątkiem glonów, chyba że dane środki są stosowane na glebę lub wodę w celu ochrony roślin;
  • e) hamowanie lub zapobieganie niepożądanemu wzrostowi roślin z wyjątkiem glonów, chyba że dane środki są stosowane na glebę lub wodę w celu ochrony roślin”
• Środek ochrony roślin nie może być wprowadzony do obrotu, jeśli nie posiada stosownego zezwolenia. Rozporządzenie nr 1107/2009 określa szczegółowo tryb wydawania takich zezwoleń. Reguluje także inne kwestie związane z wymogami, które spełniać powinien dopuszczony do obrotu środek ochrony roślin – m.in. prawidłowe etykietowanie, przechowywanie, pakowanie oraz dopuszczalny prawnie sposób ich reklamy.

Zezwolenia na wprowadzenie środka ochrony roślin do obrotu wydaje Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Uzyskanie zezwolenia jest odpłatne, dokładną wysokość opłaty w danym przypadku określa Załącznik do rozporządzenia MRiRW

• wprowadzanie środków ochrony roślin – wymagania wobec opakowań (art. 21 ŚOR), dopuszczalność stosowania po upływie okresu ważności zezwolenia i po upływie terminu jego ważności (art. 23 i 24 ŚOR)

– obowiązki sprzedawcy z art. 25 ŚOR:

• Zapewnienie, aby osoby dokonujące zbycia środków ochrony roślin ostatecznemu nabywcy, ukończyły stosowne szkolenie oraz udzielały nabywcy środków ochrony roślin, na jego żądanie, informacji dotyczących zagrożeń związanych ze stosowaniem nabywanych środków ochrony roślin oraz dotyczących prawidłowego i bezpiecznego ich stosowania

• w przypadku zbycia środków ochrony roślin nabywcy innemu, niż wskazany w pkt 1 Zapewnienie  możliwości bieżącej konsultacji z osobą posiadającą wymagane kwalifikacje, która będzie udzielała nabywcy środków ochrony roślin, na jego żądanie, informacji o zagrożeniach związanych ze stosowaniem nabywanych środków ochrony roślin oraz prawidłowym i bezpiecznym ich stosowaniu
• Przechowywanie środków ochrony roślin, których termin ważności upłynął, lub z innych powodów nieprzeznaczonych do zbycia, w wydzielonym i odpowiednio oznaczonym miejscu.
• Realizowanie obowiązków w zakresie prowadzenia i przechowywania dokumentacji, o której mowa w art. 67 ust. 1 Rozporządzenia 1107/2009, w taki sposób, aby – z wyjątkiem przypadków zbycia środków ochrony roślin ostatecznemu nabywcy – umożliwić określenie numeru partii i daty produkcji nabywanych i zbywanych środków ochrony roślin.
• W przypadku składania oferty zawarcia umowy na odległość, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. poz. 827), dotyczącej zbycia środka ochrony roślin, umieszczanie w ofercie zbycia tego środka informacji, że nabycia środków ochrony roślin mogą dokonywać jedynie osoby pełnoletnie oraz posiadające kwalifikacje wymagane od osób nabywających środki ochrony roślin określone w art. 28. ŚOR, tj.:
  

„1)     ukończyły szkolenie w zakresie stosowania środków ochrony roślin w Rzeczypospolitej Polskiej potwierdzone zaświadczeniem o ukończeniu tego szkolenia, z zastrzeżeniem art. 64 ust. 4, 5, 7 i 8, lub

2)       ukończyły szkolenie w zakresie doradztwa dotyczącego środków ochrony roślin w Rzeczypospolitej Polskiej potwierdzone zaświadczeniem o ukończeniu tego szkolenia, z zastrzeżeniem art. 64 ust. 4, 5, 7 i 8, lub

3)       ukończyły szkolenie w zakresie integrowanej produkcji roślin potwierdzone zaświadczeniem o ukończeniu tego szkolenia, z zastrzeżeniem art. 64 ust. 4, 5, 7 i 8 lub,

4)       nie wcześniej niż przed upływem 5 lat, przed nabyciem tych środków, ukończyły szkolenie wymagane od użytkowników profesjonalnych w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w państwie będącym stroną umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, na podstawie przepisów obowiązujących w tym państwie, potwierdzone dokumentem o ukończeniu tego szkolenia, lub przedstawiły inny dokument wydany na podstawie przepisów obowiązujących w tym państwie, potwierdzający uzyskanie uprawnień do nabywania środków ochrony roślin przeznaczonych dla użytkowników profesjonalnych.”

akumulatory, baterie

– ustawa z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. 2013 poz. 21 z późn. zm.) – dalej: ODP

– Dyrektywa 2006/66/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. w sprawie baterii i akumulatorów oraz zużytych baterii i akumulatorów oraz uchylająca dyrektywę 91/157/EWG (Tekst mający znaczenie dla EOG)

– Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylająca niektóre dyrektywy (Dz.U. L 312 z 22.11.2008, s. 3–30)

1. art. 18 ust. 1 – obowiązek wpisu do BDO przed rozpoczęciem wprowadzania do obrotu baterii i akumulatorów (również w przypadku pośredniego wprowadzania baterii – np. przez urządzenia zasilane baterią – smarthphony itd. – art 4 ust. 1 UBiA); 
2. obowiązki ogólne wprowadzającego baterie i akumulatory:
   1. zorganizowanie i finansowanie zbierania, przetwarzania, recykling i unieszkodliwienie zużytych baterii i akumulatorów (można przez pośrednika);
   2. prowadzenie ewidencji obejmującej informacje o rodzaju i masie wprowadzanych do obrotu baterii i akumulatorów;
   3. zawarcia umowy z prowadzącym zakład przetwarzania zużytych baterii i akumulatorów;
   4. finansowanie publicznych kampanii edukacyjnych – opłata wynosi 0,03 zł/kg oraz masy wprowadzanych baterii i akumulatorów w roku kalendarzowych;
   5. osiągnięcia poziomów zbierania, których wielkość określono w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 3 grudnia 2009 roku w sprawie rocznych poziomów zbierania zużytych baterii przenośnych i zużytych akumulatorów przenośnych;
   6. składanie sprawozdań w BDO.
3. w odniesieniu do sprzedawców akumulatorów i baterii samochodowych są dodatkowe wymogi, wskazane poniżej:
   1. przyjmowania zużytych baterii oraz akumulatorów samochodowych kwasowo-ołowiowych od użytkowników końcowych,
   2. pobrania od kupującego niebędącego przedsiębiorcą opłaty depozytowej, jeśli przy sprzedaży nowego produktu kupujący nie przekaże mu zużytej baterii lub akumulatora,
   3. przyjęcia zużytej baterii lub akumulatora samochodowego kwasowo-ołowiowego oraz do zwrotu opłaty depozytowej, w terminie 30 dni od dnia jej pobrania.

*Stawka opłaty depozytowej wynosi 30 zł za sztukę baterii i akumulatora samochodowego kwasowo-ołowiowego.

1. 1. dodatkowe wymogi, dla sprzedawcy, którego powierzchnia sprzedaży przekracza 25 m2, jest obowiązany do:
      1. bezpłatnego przyjmowania zużytych baterii i akumulatorów przenośnych
      2. od użytkowników końcowych przez udostępnienie pojemnika na zużyte baterie i akumulatory,
      3. przekazania zużytych baterii i akumulatorów, przyjętych od użytkowników końcowych, sprzedawcy hurtowemu lub zbierającemu zużyte baterie lub akumulatory.

• art. 31 ust. 3 UBiA – obowiązek informowania o warunkach, trybie zwrotu baterii i akumulatorów w punktach zbierania (podobnie jak w przypadku sprzętu elektronicznego i elektrycznego).

dopalacze 

2. Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 17 sierpnia 2018 r. w sprawie wykazu substancji psychotropowych, środków odurzających oraz nowych substancji psychoaktywnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1591)

Definicja (art. 4 pkt. 11a): “każda substancja lub grupa substancji pochodzenia naturalnego lub syntetycznego w formie czystej lub w formie preparatu działająca na ośrodkowy układ nerwowy, inna niż substancja psychotropowa i środek odurzający, stwarzającą zgodnie z rekomendacją Zespołu do spraw oceny ryzyka zagrożeń dla zdrowia lub życia ludzi związanych z używaniem nowych substancji psychoaktywnych, zagrożenia dla zdrowia lub zagrożenia społeczne porównywalne do zagrożeń stwarzanych przez substancję psychotropową lub środek odurzający, lub które naśladują działanie tych substancji, określona w przepisach [poniższej wskazanego rozporządzenia Ministra Zdrowia]”.

Lista nowych substancji psychoaktywnych znajduje się w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 17 sierpnia 2018 r. w sprawie wykazu substancji psychotropowych, środków odurzających oraz nowych substancji psychoaktywnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1591) – załącznik nr 3.

Zgodnie z art. 20 ust 1 ustawy, zabrania się reklamy i promocji substancji psychotropowych, środków odurzających, środków zastępczych lub nowych substancji psychoaktywnych.

Zgodnie z art. 40a ust. 1, prowadzenie działalności przez przedsiębiorcę w zakresie wytwarzania, przetwarzania, przerabiania, przywozu, wywozu, wewnątrzwspólnotowej dostawy lub wewnątrzwspólnotowego nabycia oraz wprowadzenia do obrotu nowej substancji psychoaktywnej wymaga zezwolenia Prezesa Biura do spraw Substancji Chemicznych na tę substancję, zwanego dalej „zezwoleniem”.

Przepisy karne:

Art. 53 [Nielegalne wytwarzanie, przetwarzanie albo przerób]

1a. Kto, wbrew przepisom ustawy, wytwarza, przetwarza albo przerabia nowe substancje psychoaktywne, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3. 

2. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1 lub 1a, jest znaczna ilość środków odurzających, substancji psychotropowych, słomy makowej lub nowych substancji psychoaktywnych, lub czyn ten został popełniony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, sprawca podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.

Art. 54 [Przyrządy, naczynia; karalne przygotowania]

1. Kto wyrabia, posiada, przechowuje, zbywa lub nabywa przyrządy, jeżeli z okoliczności wynika, że służą one lub są przeznaczone do niedozwolonego wytwarzania, przetwarzania lub przerobu środków odurzających, substancji psychotropowych lub nowych substancji psychoaktywnych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

2. Tej samej karze podlega, kto: 

1) przystosowuje do niedozwolonego wytwarzania, przetwarzania, przerobu lub konsumpcji środków odurzających, substancji psychotropowych lub nowych substancji psychoaktywnych naczynia i przyrządy, choćby były wytworzone w innym celu, albo

2) wchodzi w porozumienie z inną osobą w celu popełnienia przestępstwa określonego w art. 53 ust. 2.

Art. 55 [Nielegalny obrót międzynarodowy i wewnątrzwspólnotowy]

1. Kto, wbrew przepisom ustawy, dokonuje przywozu, wywozu, przewozu, wewnątrzwspólnotowego nabycia lub wewnątrzwspólnotowej dostawy środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych lub słomy makowej, podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności do lat 5.

2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

3. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych lub słomy makowej albo czyn ten został popełniony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, sprawca podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.

Art. 56 [Wprowadzenie do obrotu i uczestniczenie w obrocie]

1. Kto, wbrew przepisom art. 33-35, art. 37, art. 40 i art. 40a, wprowadza do obrotu środki odurzające, substancje psychotropowe, słomę makową lub nowe substancje psychoaktywne albo uczestniczy w takim obrocie, podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

3. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych lub słomy makowej, sprawca podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.

produkty cyfrowe i elektroniczne (np. ebooki, mp3)

– ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93 z późn. zm.)

– ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. 1994 Nr 24 poz. 83)

– Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/770 z dnia 20 maja 2019 r. w sprawie niektórych aspektów umów o dostarczanie treści cyfrowych i usług cyfrowych (Tekst mający znaczenie dla EOG.)

– Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów, zmieniająca dyrektywę Rady 93/13/EWG i dyrektywę 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylająca dyrektywę Rady 85/577/EWG i dyrektywę 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady Tekst mający znaczenie dla EOG

– Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/24/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie ochrony prawnej programów komputerowych (Wersja skodyfikowana) (Tekst mający znaczenie dla EOG)

– Dyrektywa 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym

Z ustawy o prawach konsumenta wynikają obowiązki:

1. informowania o funkcjonalności (czemu służy, jakie jest sposób i przeznaczenie jego działania) oraz mających zastosowanie technicznych środkach ich ochrony (np. zabezpieczeń antypirackich – m.in. stałego połączenia z internetem);
2. informowania o interoperacyjności treści cyfrowych ze sprzętem komputerowym i oprogramowaniem (wymaganiach technicznych i systemowych, aby dana treść cyfrowa była dla użytkownika końcowego możliwa do odczytu);
3. w odniesieniu do usług cyfrowych, należy zwrócić uwagę na obowiązek informowania o czasie trwania takiego usługi, w tym automatycznym jej odnawianiu (np. sprzedaż w modelu subskrypcyjnym);
4. szczególnych sposobach dostarczenia treści cyfrowych, w tym również ich udostępnienia do odczytu w formie online (np. w zakresie VOD);
5. informowanie o braku prawa odstąpienia od umowy, zgodnie z wyjątkiem z art. 38 pkt 13 UPK;
6. *zaleca się dodanie informacji o obowiązku aktualizacji treści cyfrowych (bądź pobrania nowszej wersji w przypadku takiego zalecenia sprzedawcy), celem zwolnienia się od odpowiedzialności za jej nieprawidłowe działanie.

W związku z faktem, iż gro treści cyfrowych to utwory, praktyka rynku wskazuje na to, aby w celu zabezpieczenia interesów podmiotu praw autorskich, ogólne warunki umowne (Regulamin), powinny zawierać postanowienia licencyjne wraz ze wskazaniem, że jeśli prawa autorskie przysługują podmiotowi innemu niż sprzedawca, obowiązują w tym zakresie postanowienia licencyjne dołączane bezpośrednio do treści cyfrowej lub stanowiące jej część. 

Co istotne, ze względu na aktualne brzmienie przepisów, orzecznictwo i daleko idące niedoregulowanie kwestii dostarczania treści cyfrowych będących również utworami, udzielenie licencji jest tak naprawdę niezbędnym sposobem na umożliwienie kupującemu korzystania z treści cyfrowej, gdyż produkty takie jak np. ebook-i, nie są sprzedawane jako egzemplarze książki elektronicznej, ale raczej udostępniane na zasadzie – uprawnienia do zapoznania się z treścią dostarczonej treści cyfrowej. 

Należy również przypomnieć, iż zgodnie z aktualną linią orzeczniczą, produkty cyfrowe, dostarczane na nośniku cyfrowym, stanowiące utwór w rozumieniu prawa autorskiego, nie podlegają instytucji wyczerpania prawa – tj. niemożliwa jest ich dalsza odsprzedaż, z wyłączeniem produktów cyfrowych, które stanowią program komputerowy w rozumieniu prawa autorskiego i właściwych temu dyrektyw. 

odzież, ubrania, obuwie

1. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1007/2011 z dnia 27 września 2011 r. w sprawie nazewnictwa włókien tekstylnych oraz etykietowania i oznakowywania składu surowcowego wyrobów włókienniczych.
2. Ustawa z dnia 12 grudnia 2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów.

• Wymogi dot. oznakowania wyrobów włókienniczych:

• ogólny wymóg opatrzenia wyrobu włókienniczego (tekstylnego) etykietą / oznakowaniem zawierającym skład surowcowy produktu;

• informacje w zakresie składu surowcowego muszą być widoczne dla konsumenta przed dokonaniem zakupu, w tym również w przypadku zakupów dokonywanych drogą elektroniczną;

• rozporządzenie nr 1007/2011 przewiduje szczegółowe wymogi dot. sposobu uwidaczniania składu surowcowego (etykiety / oznakowania muszą być czytelne, trwałe, sporządzone w języku urzędowym kraju, w którym produkt jest udostępniany itp.), a także sztywne nazewnictwo określonych rodzajów włókien tekstylnych (zabronione jest stosowanie w opisie składu innych nazw niż podanych w załączniku do rozporządzenia);

• za spełnienie ww. wymogów odpowiada każdy sprzedawca w łańcuchu dostaw.

• Ogólne wymogi w zakresie bezpieczeństwa produktu wprowadzanego do obrotu:

• każdy dystrybutor musi działać z należytą starannością w celu zapewnienia bezpieczeństwa produktów, w szczególności przez niedostarczenie  produktów, o których wie lub o których, zgodnie z posiadanymi informacjami i doświadczeniem zawodowym, powinien wiedzieć, że nie spełniają one wymagań bezpieczeństwa;

• każdy producent (zgodnie z ustawą m. in. wytwórca, jego przedstawiciel lub importer) obowiązany jest wprowadzać na rynek wyłącznie produkty bezpieczne oraz dostarczać konsumentom informacje w j. polskim niezbędne dla zapewnienia im możliwości oceny zagrożeń związanych z produktem oraz możliwości przeciwdziałania tym zagrożeniom itp.

usługi i treści cyfrowe (np. VOD, kursy elektroniczne)

– ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93 z późn. zm.)

– ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. 1994 Nr 24 poz. 83)

– Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/770 z dnia 20 maja 2019 r. w sprawie niektórych aspektów umów o dostarczanie treści cyfrowych i usług cyfrowych (Tekst mający znaczenie dla EOG.)

– Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów, zmieniająca dyrektywę Rady 93/13/EWG i dyrektywę 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylająca dyrektywę Rady 85/577/EWG i dyrektywę 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady Tekst mający znaczenie dla EOG

– Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/24/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie ochrony prawnej programów komputerowych (Wersja skodyfikowana) (Tekst mający znaczenie dla EOG)

– Dyrektywa 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym

Kwestie dotyczące usług i treści cyfrowych należy rozpatrywać przez nośnik (treść cyfrową), ale również przez dane, które ten nośnik przenosi – najczęściej będące również utworem w rozumieniu prawa autorskiego.

Z ustawy o prawach konsumenta wynikają obowiązki:

1. informowania o funkcjonalności (czemu służy, jakie jest sposób i przeznaczenie jego działania) oraz mających zastosowanie technicznych środkach ich ochrony (np. zabezpieczeń antypirackich – m.in. stałego połączenia z internetem);
2. informowania o interoperacyjności treści cyfrowych ze sprzętem komputerowym i oprogramowaniem (wymaganiach technicznych i systemowych, aby dana treść cyfrowa była dla użytkownika końcowego możliwa do odczytu);
3. w odniesieniu do usług cyfrowych, należy zwrócić uwagę na obowiązek informowania o czasie trwania takiego usługi, w tym automatycznym jej odnawianiu (np. sprzedaż w modelu subskrypcyjnym);
4. szczególnych sposobach dostarczenia treści cyfrowych, w tym również ich udostępnienia do odczytu w formie online (np. w zakresie VOD);
5. informowanie o braku prawa odstąpienia od umowy, zgodnie z wyjątkiem z art. 38 pkt 13 UPK;
6. *zaleca się dodanie informacji o obowiązku aktualizacji treści cyfrowych (bądź pobrania nowszej wersji w przypadku takiego zalecenia sprzedawcy), celem zwolnienia się od odpowiedzialności za jej nieprawidłowe działanie.

W związku z faktem, iż gro treści cyfrowych to utwory, praktyka rynku wskazuje na to, aby w celu zabezpieczenia interesów podmiotu praw autorskich, ogólne warunki umowne (Regulamin), powinny zawierać postanowienia licencyjne wraz ze wskazaniem, że jeśli prawa autorskie przysługują podmiotowi innemu niż sprzedawca, obowiązują w tym zakresie postanowienia licencyjne dołączane bezpośrednio do treści cyfrowej lub stanowiące jej część. 

Co istotne, ze względu na aktualne brzmienie przepisów, orzecznictwo i daleko idące niedoregulowanie kwestii dostarczania treści cyfrowych będących również utworami, udzielenie licencji jest tak naprawdę niezbędnym sposobem na umożliwienie kupującemu korzystania z treści cyfrowej, gdyż produkty takie jak np. ebook-i, nie są sprzedawane jako egzemplarze książki elektronicznej, ale raczej udostępniane na zasadzie – uprawnienia do zapoznania się z treścią dostarczonej treści cyfrowej. 

Należy również przypomnieć, iż zgodnie z aktualną linią orzeczniczą, treści cyfrowe (nie dotyczy to w sposób oczywisty usług cyfrowych), dostarczane na nośniku cyfrowym, stanowiące utwór w rozumieniu prawa autorskiego, nie podlegają instytucji wyczerpania prawa – tj. niemożliwa jest ich dalsza odsprzedaż, z wyłączeniem produktów cyfrowych, które stanowią program komputerowy w rozumieniu prawa autorskiego i właściwych temu dyrektyw. 

usługi inne (np. szycie, grawer) 

– ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93 z późn. zm.)

W przypadku, gdyby usługa miała być wykonana przez upływem 14 dni od dnia zawarcia umowy (zamówienia), konsument powinien zaznaczyć checkbox np. o takiej treści:

„Zgadzam się na wykonanie niniejszej usługi przed upływem terminu do odstąpienia od umowy. Jestem świadomy, że oznacza to utratę przeze mnie prawa do odstąpienia od umowy, o którym mowa w ustawie z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz.U. 2014 poz. 827 ze zm.)”.

W przeciwnym razie konsument mógłby odstąpić od umowy w przypadku już wykonanej usługi, jeśli zmieściłby się w terminie, i żądać zwrotu ceny. 

Jeżeli konsument wykonuje prawo odstąpienia od umowy po zgłoszeniu w/w żądania ale przed pełnym wykonaniem usługi, ma obowiązek zapłaty za świadczenia spełnione do chwili odstąpienia od umowy.

Kwotę zapłaty oblicza się proporcjonalnie do zakresu spełnionego świadczenia, z uwzględnieniem uzgodnionej w umowie ceny lub wynagrodzenia. Jeżeli cena lub wynagrodzenie są nadmierne, podstawą obliczenia tej kwoty jest wartość rynkowa spełnionego świadczenia.

Powyższe zasady nie mają zastosowania w przypadku umowy w której przedmiotem świadczenia jest rzecz nieprefabrykowana, wyprodukowana według specyfikacji konsumenta lub służąca zaspokojeniu jego zindywidualizowanych potrzeb.

W takim przypadku konsument nie ma prawa odstąpienia od umowy i nie wymaga to zaznaczenia powyższego checkboxa. Konsument powinien być poinformowany o w/w wyjątku, tak jak również o wszystkich pozostałych wyjątkach przed zawarciem umowy np. w regulaminie.

prawa (np. licencje)

– ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93 z późn. zm.)

– ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. 1994 Nr 24 poz. 83)

– Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/24/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie ochrony prawnej programów komputerowych (Wersja skodyfikowana) (Tekst mający znaczenie dla EOG)

– Dyrektywa 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym

Do przejścia autorskich praw majątkowych wymagana jest umowa licencyjna/postanowienia licencyjne będące częścią ogólnych warunków umownych, które muszą wprost wskazywać wszystkie pola eksploatacji utworu.. 

Poniżej najważniejsze aspekty, które należy wskazać w przypadku sprzedaży praw autorskich:

• umowa licencyjna, powinna zawierać wyraźne wskazanie pól eksploatacji z określeniem zakresu, miejsca i czasu tego korzystania (przykłady art. 50 PrAut);
• wskazanie na charakter licencji – wyłączna/niewyłączna, przy czym w przypadku licencji wyłącznych, wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności (umowa zawarta jest dopiero z momentem zgodnego, pisemnego złożenia oświadczenia woli przez obie storny);
• wskazanie czy licencjobiorca może udzielać sublicencji (uprawnień prawno-autorskich dalszym licencjobiorcom) – zasadą jest, że tego robić nie może, o ile inaczej nie wskazano w umowie (art. 67 ust. 3 PrAut);
• ograniczenia autorskich praw majątkowych istotne z punktu widzenia twórcy – np. brak zezwolenia na dokonywanie zmian w utworze;
• oświadczenie o przysługujących prawach autorskich, wraz ze wskazaniem, że jeśli prawa te przysługują innemu podmiotowi, to sprzedaż autorskich praw majątkowych podlega licencji udzielonej przez twórcę utworu, która jest załączona do utworu bądź stanowi jego część;
• moment przejścia praw autorskich, chyba że przyjmujemy, że przechodzą one wraz z momentem;
• utwór powinien posiadać odpowiednie oznaczenia dotyczące podmiotu praw autorskich, ze względu autorskie prawa osobiste do utworu, stąd też wymagane jest jego odpowiednie opatrzenie wszelkimi oznaczeniami identyfikującymi autora/współautorów;

*W zakresie utworów będących programami komputerowymi, stosujemy odpowiednio przepisy dotyczące utworów “klasycznych”.

Jeśli chodzi o cesję wierzytelności – coraz częściej pojawiają się serwisy oferujące sprzedaż/kupno takich praw online, to trzeba wskazać na poniższe wymogi:

• umowa taka może być zawarta w jakiejkolwiek formie, ale w przypadku gdy umowa, z której wynika wierzytelność była zawarta w formie pisemnej ) – oznacza to tyle, że umowa zawarta bez zachowania formy pisemnej jest ważna, ale wymaga pisemnego potwierdzenia przez strony (złożenia podpisów na umowie cesji);
• w pozostałym zakresie stosujemy przepisy właściwe dla sprzedaży, w tym również sprzedaży konsumenckiej, wraz z wszystkim wiążącymi się wymogami.

alkohol

1) osobom, których zachowanie wskazuje, że znajdują się w stanie nietrzeźwości;

2) osobom do lat 18;

3) na kredyt lub pod zastaw.

-> art. 14 ustawy: zakaz sprzedaży alkoholu w wyszczególnionych miejscach (np. szkoły, zakłady pracy, masowe zgromadzenia);

-> art. 18 ustawy – wymóg koncesji: sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu lub poza miejscem sprzedaży może być prowadzona tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta), właściwego ze względu na lokalizację punktu sprzedaży. Zezwolenie wydaje się na wniosek przedsiębiorcy. Dalsze przepisy zawierają doprecyzowanie wymogów i procedury udzielania zezwolenia;

-> art. 9[6] ustawy – zamknięty katalog miejsc sprzedaży alkoholu: sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych, zawierających powyżej 4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa) przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, prowadzi się w punktach sprzedaży, którymi są:

1) sklepy branżowe ze sprzedażą napojów alkoholowych;

2) wydzielone stoiska – w samoobsługowych placówkach handlowych o powierzchni sprzedażowej powyżej 200 m2;

3) pozostałe placówki samoobsługowe oraz inne placówki handlowe, w których sprzedawca prowadzi bezpośrednią sprzedaż napojów alkoholowych;

-> art. 13 ust. 2 ustawy: w miejscach sprzedaży i podawania napojów alkoholowych powinna być uwidoczniona informacja o szkodliwości spożywania alkoholu;

-> art. 13[1] ustawy: generalny zakaz reklamy i promocji alkoholu (z wyjątkiem piwa) na zasadach określonych szczegółowo w dalszych przepisach tego artykułu.

Sprzedaż alkoholu przez internet jest niedoregulowana – obecnie przeważa stanowisko, że jest niedozwolona (m. in. NSA z dnia 14 kwietnia 2011 r. II GSK 431/10, NSA z dnia 21 kwietnia 2016 roku II GSK 2566/14, NSA z dnia 11 marca 2015 r. II GSK 162/14).

Wiele orzeczeń, które negatywnie odnosiły się do sprzedaży alkoholu przez Internet, dotyczyło głównie kwestii sprzedaży wysyłkowej, polegającej na dostarczaniu wyrobu alkoholowego przez sprzedawcę (lub inną upoważnioną osobę, np. kuriera) do miejsca wskazanego przez kupującego.

Sprzedaż wysyłkowa alkoholu przez Internet jest uznawana za nielegalną przede wszystkim dlatego, że prowadzi ona do zwiększonej dostępności alkoholu w miejscach nieobjętych zezwoleniem (koncesją) na jego sprzedaż – a więc w zasadzie w nieograniczonej ilości miejsc, w których może następić wydanie alkoholu nabywcy. Tymczasem katalog miejsc, w których można sprzedawać alkohol, wskazany jest w ustawie i jest katalogiem zamkniętym (art. 9[6] ustawy).

Fragment wyroku NSA z dnia 11 marca 2015 r. (II GSK 162/14):

„Sąd stwierdził, że jeżeli celem ustawy o wychowaniu w trzeźwości jest ograniczenie dostępności alkoholu, to za działanie zmierzające w przeciwnym kierunku należałoby uznać przyjęcie rozszerzającej wykładni przepisów przez uznanie, że dopuszczalna jest także sprzedaż internetowa napojów alkoholowych. Nie ulega wątpliwości, że dopuszczenie sprzedaży internetowej prowadziłoby do istotnego rozszerzenia dostępności produktów alkoholowych, co jak wskazano powyżej pozostawałoby w sprzeczności z preambułą i celami, jakimi kierował się ustawodawca przyjmując przepisy ustawy o wychowaniu w trzeźwości.” 

Istotna wskazówka – odpowiedź podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki z dnia 22 kwietnia 2014 r. na interpelację nr 25014 (https://www.sejm.gov.pl/sejm7.nsf/InterpelacjaTresc.xsp?key=79BCA6D8): 

„(…) W opinii ministra zdrowia przepisy ustawy wymagają, aby sprzedaż napojów alkoholowych nastąpiła na terenie wyznaczonego punktu sprzedaży. W związku z tym zarówno zapłata, jak i wydanie towaru powinno nastąpić we wskazanym miejscu, a inne formy zawierania transakcji kupna sprzedaży alkoholu są niedopuszczalne w świetle przepisów cytowanej ustawy.” 

Kierując się podejściem ostrożnościowym: wniosek jest taki, że problemem sprzedaży nie jest sama wysyłkowa sprzedaż alkoholu, lecz ogólne zwiększenie jego dostępności poza miejscami wskazanymi w art. 9[6] ustawy. 

Dodatkowo, dochodzi tutaj problem generalnego zakazu reklamy i promocji napojów alkoholowych, który został wprowadzony w art. 13[1] ustawy. Jedynym wyjątkiem jest piwo, ale nawet tutaj ustawodawca przewidział całą listę ograniczeń takiej reklamy lub promocji. 

Ustawowa definicja reklamy napojów alkoholowych jest bardzo szeroka. Przyjmuje się, że samo prezentowanie napojów alkoholowych w Internecie może już naruszać powyższy zakaz, niezależnie od tego, czy strona ta służy tylko publikacji informacji handlowych, czy faktycznie zawierane są przez nią transakcje na odległość.

„Przepis art. 13[1] ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi zawiera bezwzględny zakaz promocji napojów alkoholowych, który dotyczy automatycznie także i publicznie dostępnych stron internetowych. W praktyce prowadzenie sklepu internetowego, na stronach którego dostępna byłaby oferta promocyjna zakupu napojów alkoholowych, prowadziłoby do naruszenia generalnego zakazu promocji tych produktów (…) ”  (NSA z dnia 11 marca 2015 r. II GSK 162/14)

https://prokonsumencki.pl/klauzule-niedozwolone-2/sprzedaz-alkoholu-internet-2017-nsa-potwierdza-zakaz-sprzedazy/

wyroby tytoniowe, papierosy elektroniczne

Sprzedaż wyrobów tytoniowych (a także tzw. e-papierosów, pojemników zapasowych oraz ich części) przez internet (czy też ogólnie “na odległość”) jest wyraźnie niedozwolona (art. 7f ustawy o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych).

Regulamin sklepu internetowego nie jest w stanie przed tym zabezpieczyć, ponieważ problem leży w zwiększonej dostępności takich wyrobów, która wynika z umożliwienia ich zakupu na odległość.

Artykuł 8 ustawy – generalny zakaz reklamy i promocji wyrobów tytoniowych i e-papierosów:

Zabrania się reklamy wyrobów tytoniowych, papierosów elektronicznych, pojemników zapasowych lub rekwizytów tytoniowych i promocji wyrobów tytoniowych, papierosów elektronicznych, pojemników zapasowych lub rekwizytów tytoniowych oraz reklamy i promocji produktów imitujących te wyroby, lub symboli związanych z używaniem tytoniu, wyrobów tytoniowych, papierosów elektronicznych lub pojemników zapasowych, w szczególności:

1) w telewizji, radiu, kinach, podmiotach leczniczych, szkołach i placówkach oświatowo-wychowawczych, w prasie dziecięcej i młodzieżowej, na terenie obiektów sportowo-rekreacyjnych oraz w innych miejscach publicznych;

2) w prasie innej niż wymieniona w pkt 1;

3) na plakatach, w tym plakatach wielkoformatowych;

4) w środkach usług informatycznych.

„Promocja wyrobów tytoniowych, papierosów elektronicznych…” została w tej ustawie dosyć jasno zdefiniowana jako m. in. „organizowanie premiowanej sprzedaży wyrobów tytoniowych, papierosów elektronicznych (…) lub konkursów opartych na ich zakupie oraz innych form publicznego zachęcania do ich nabywania lub używania, bez względu na formę dotarcia do adresata” (art. 2 pkt. 23 lit. d) ustawy).

Dodatkowo, zgodnie z art. 10a – 10b ustawy: 

-> istnieje obowiązek oznaczania opakowań jednostkowych wyrobów tytoniowych niepowtarzalnym identyfikatorem. Obowiązki te ciążą na producentach i importerach wyrobów przeznaczonych na rynek UE;

-> wszystkie podmioty uczestniczące w obrocie wyrobami tytoniowymi, z wyłączeniem pierwszego punktu detalicznego, są obowiązane do rejestracji czasu wejścia w posiadanie każdego opakowania jednostkowego, a także wszystkich przemieszczeń tego opakowania, do chwili, w której podmioty te przestały posiadać te wyroby tytoniowe. Obowiązek ten może być wykonywany przez oznaczanie i rejestrowanie zgromadzonych opakowań, takich jak kartony, pudła czy palety, jeżeli istnieje możliwość śledzenia ruchu i pochodzenia opakowań jednostkowych;

-> podmioty uczestniczące w obrocie wyrobami tytoniowymi prowadzą kompletne i dokładne rejestry wszystkich istotnych transakcji związanych z obrotem wyrobami tytoniowymi.

Przepisy te stanowią implementację dyrektywy track&trace (dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/40/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r.), która wprowadziła tzw. System Śledzenia Wyrobów Tytoniowych na terenie całej Unii Europejskiej w celu zwalczania nielegalnego handlu wyrobami tytoniowymi.

https://prokonsumencki.pl/regulamin-sklepu-internetowego-4/nawet-200-000-zl-grzywny-sprzedaz-internet-wyrobow-tytoniowych-oraz-papierosow-elektronicznych-20-maja-2016-r-zmiany-ustawie-tytoniowej/ 

sprzęt elektryczny lub elektroniczny

1. Ustawa z dnia 11 września 2015 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym.
2. Ustawa z dnia 14 grudnia 2014 r. o odpadach.
3. Ustawa z dnia 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i akumulatorach.

-> każdy sprzedawca musi udostępniać w miejscu sprzedaży (sklepie stacjonarnym, na stronie sklepu internetowego itp.) informacje o zasadach postępowania i odbioru zużytego sprzętu zgodnie z art. 37 ust. 4 i 39 ust. 2 ustawy o zużytym sprzęcie;

-> dołączenie do sprzedawanego urządzenia informacji, o których mowa w art. 13 ust. 1 i art. 14 ustawy o zużytym sprzęcie;

-> oznakowanie selektywnego zbierania (“przekreślony kosz”) umieszcza się na sprzęcie w sposób wyraźny, czytelny i trwały, a jeżeli jest to uzasadnione wielkością lub funkcją sprzętu – na opakowaniu i dokumentach dołączonych do sprzętu;

-> urządzenia sprzedawane z zamontowanymi bateriami powinny posiadać instrukcję w języku polskim dot. usuwania baterii oraz ich rodzaju, o której mowa w art. 11 ust. 2 ustawy o bateriach i akumulatorach.

żywność 

1. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności
2. Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 23 grudnia 2014 r. w sprawie znakowania poszczególnych rodzajów środków spożywczych

• wprowadzać nabywcy w błąd co do charakteru środka spożywczego, jego właściwości i działania,
• przypisywać jakiemukolwiek środkowi spożywczemu właściwości zapobiegania lub leczenia chorób ludzi (z wyjątkiem naturalnych wód mineralnych i środków spożywczych specjalnego przeznaczenia , których dotyczą inne przepisy).

Przed sprzedażą, obowiązkowe jest podanie następujących informacji:

• nazwa żywności,
• wykaz składników. Wszelkie składniki występujące w postaci wytworzonych nanomateriałów muszą być wyraźnie wskazane w wykazie składników, ponadto po nazwie tych składników należy umieścić w nawiasach wyraz nano,
• substancje powodujące alergie lub reakcje nietolerancji (takie jak orzeszki ziemne, mleko, gorczyca, ryby, zboża zawierające gluten itd.),
• ilość określonych składników lub kategorii składników,
• ilość netto żywności,
• data minimalnej trwałości lub termin przydatności do spożycia,
• wszelkie specjalne warunki przechowywania lub warunki użycia,
• nazwa lub firma i adres podmiotu działającego na rynku spożywczym lub importera,
• kraj lub miejsce pochodzenia w przypadku niektórych rodzajów mięsa, mleka lub gdy ich pominięcie może wprowadzać konsumenta w błąd,
• instrukcja użycia, w przypadku gdy w razie braku takiej instrukcji odpowiednie użycie danego środka spożywczego byłoby utrudnione,
• w odniesieniu do napojów o zawartości alkoholu większej niż 1,2% objętościowo, rzeczywista zawartość objętościowa alkoholu,
• informacja o wartości odżywczej.

Podawanie danych szczegółowych w przypadku żywności opakowanej oferowanej do sprzedaży za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość: 

Należy podać wszystkie wymagane informacje, w tym także dane szczegółowe podane powyżej, z wyjątkiem daty minimalnej trwałości lub terminu przydatności do spożycia (Ważne! Informacja o dacie minimalnej nie musi być dostępna przed ostatecznym dokonaniem zakupu w sklepie internetowym, ale musi być dostępna już w momencie dostawy towaru).

Obowiązkowe informacje w takim wypadku:

• muszą być dostępne przed ostatecznym dokonaniem zakupu (z wyjątkiem danych o dacie minimalnej) muszą znajdować się w materiałach towarzyszących sprzedaży na odległość lub być dostarczane z użyciem innych właściwych środków wyraźnie określonych przez dany podmiot działający na rynku spożywczym. Kiedy używane są inne właściwe środki, obowiązkowe informacje na temat żywności dostarcza się bez obciążania konsumentów dodatkowymi kosztami przez podmiot działający na rynku spożywczym;
• wszystkie obowiązkowe dane szczegółowe muszą być dostępne w momencie dostawy.

Dane szczegółowe do podania w przypadku żywności nieopakowanej oferowanej do sprzedaży za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość: 

• wszelkie składniki lub substancje pomocnicze w przetwórstwie wymienione w załączniku II lub uzyskane z substancji lub produktów wymienionych w załączniku II, powodujące alergie lub reakcje nietolerancji, użyte przy wytworzeniu lub przygotowywaniu żywności i nadal obecne w produkcie gotowym, nawet jeżeli ich forma uległa zmianie;
• przekazanie innych danych szczegółowych określonych w art. 9 i 10 rozporządzenia nie jest obowiązkowe, chyba że państwo członkowskie przyjmie przepisy krajowe zawierające wymóg przekazania części lub wszystkich tych danych szczegółowych, lub elementów tych danych szczegółowych.

kosmetyki

1. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1223/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. dotyczące produktów kosmetycznych.
2. Ustawa z dnia 4 października 2018 r. o produktach kosmetycznych.
3. Ustawa z dnia 7 maja 2009 r. o towarach paczkowanych.

• Wymogi szczególne dot. produktów kosmetycznych – wynikające z rozporządzenia unijnego nr 1223/2009:

• na producencie lub importerze – jako osobie odpowiedzialnej – ciąży przede wszystkim obowiązek zapewnienia, że wprowadzane na terenie UE kosmetyki są bezpieczne dla zdrowia ludzi, spełniają określone normy unijne, są odpowiednio oznakowane i prezentowane, posiadają instrukcje użycia i usuwania itd. To na osobie odpowiedzialnej ciąży obowiązek sporządzania i aktualizacji raportów bezpieczeństwa i testów produktów kosmetycznych, sporządzania i przechowywania jego kompletnej dokumentacji itd. Osoba odpowiedzialna obowiązana jest do zgłoszenia produktu kosmetycznego – jeszcze przed wprowadzeniem go do obrotu – do Komisji Europejskiej za pośrednictwem Portalu Notyfikacji Produktów Kosmetycznych (CPNP);

• następujące informacje powinny zgodnie z prawem znaleźć się na opakowaniu kosmetyku: dane osoby odpowiedzialnej (producenta lub importera), kraj pochodzenia kosmetyku (jeśli jest importowany spoza UE), numer partii produktu (lub inne oznaczenie identyfikujące), wykaz składników, data minimalnej trwałości, nominalna ilość produktu (objętość lub masa), informacja o szczególnych środkach ostrożności oraz funkcja kosmetyku (jeśli nie jest jednoznaczna);

• wykaz składników podaje się zgodnie z nazwami przyjętymi w Międzynarodowym Nazewnictwie Składników Kosmetycznych (INCI);

• powyższe informacje powinny być zgodnie z przepisami nieusuwalne, łatwe do odczytania i widoczne;

• na każdym dystrybutorze (sprzedawcy) ciąży wymóg każdorazowego sprawdzenia, (1) czy nie upłynęła minimalna data przydatności kosmetyki oraz (2) czy wymagane prawem elementy zostały rzeczywiście uwzględnione na opakowaniu sprzedawanego kosmetyku. Ponadto, na dystrybutorze, który sprowadza po raz pierwszy kosmetyki do Polski, będzie ciążył obowiązek dostosowania tych informacji do przepisów krajowych poprzez sporządzenie ich tłumaczenia na język polski. Dystrybutor dokonujący takiego tłumaczenia musi zgłosić ten fakt za pośrednictwem Portalu Notyfikacji Produktów Kosmetycznych;

• każdy dystrybutor (sprzedawca) jest obowiązany, w razie powzięcia np. od swojego klienta wiadomości o przypadku szkodliwego działania, aby zgłosić organowi administrującemu Systemem Informowania o Ciężkich Działaniach Niepożądanych Spowodowanych Stosowaniem Produktów Kosmetycznych każdorazowo wszelkie znane mu ciężkie działania niepożądane udostępnianego na rynku produktu, łącznie z nazwą tego produktu umożliwiającą jego identyfikację, a także z informacją o tym, czy i jeśli tak to jakie działania naprawcze podjął w związku z tym faktem;

• jeżeli dystrybutor uważa lub ma podstawy uważać, że dany produkt kosmetyczny nie jest zgodny z wymogami przewidzianymi w rozporządzeniu, nie powinien on wprowadzać go do sprzedaży, dopóki nie zostanie on dostosowany do obowiązujących wymogów.

2. Kosmetyki to także towary paczkowane w rozumieniu ustawy o towarach paczkowanych – stąd też obowiązek spełniania wymogów dot. paczkowania oraz informacji na opakowaniach z tejże ustawy:

• do obrotu mogą być wprowadzane tylko takie towary paczkowane, które spełniają przewidziane w ustawie wymogi;

• zgodnie z art. 7 ustawy, oznakowanie umieszczone na towarach paczkowanych musi być łatwe do odczytania i dobrze widoczne oraz wykonane w sposób niedający się usunąć bez uszkodzenia opakowania. Poza wymaganiami wynikającymi z innych przepisów, towary paczkowane wprowadzane do obrotu muszą posiadać następujące oznakowania: nazwa produktu; ilość nominalna produktu; firma paczkującego, zlecającego paczkowanie, sprowadzającego lub importera;

• zgodnie z art. 13 ustawy, istnieje wymóg zgłoszenia dyrektorowi okręgowego urzędu miar (właściwego ze względu na miejsce składowania towaru paczkowanego), iż towar paczkowany jest wprowadzany do obrotu na terenie Polski. Zgłoszenia dokonuje się nie później niż w terminie 7 dni od dnia wprowadzenia towarów paczkowanych po raz pierwszy do obrotu na terytorium Polski.